5 mei 2014, van Dampierre sur Salon naar Frasne le Chateau

Ondanks dat ik mij fit voelde wilde het vandaag niet. Verklaring? Het kan het warme weer zijn, veel in de zon moeten lopen tussen het permanente bos, het is natuurlijk ook datgene waar ik het gisteren uitgebreid over heb gehad, het kan een soort verzadiging zijn, want het patroon is eigenlijk vaak het zelfde: 5 keer Holset en 1 keer Lemiers. Het vermaak met de mensen is eigenlijk de grootste afleiding. Dus de honger naar wat anders neemt toe, maar ook de drang naar huis, naar Tineke, naar onze kinderen en het gemis van Evi! De kleinste kleindochter.
Samenvattend: maximaal nog 10 dagen wandelen, dan moet Lausanne bereikt zijn en dan kan ik 
voor het daaropvolgend weekend thuis zijn. 
Nu meer over vandaag. Het is verbazend hoeveel bos Frankrijk in deze streek heeft, waar je ook kijkt, overal bos. Af en toe grote open plekken, waar bv wat koeien grazen. Ik praat wel eens tegen ze om te horen of ik het nog kan, maar een weerwoord, vergeet het maar.
In la Chapelle Saint Quior houd ik mijn eerste stop. Tot daar ging het nog. Er stonden banken en dat is opvallend. Daarna was het nog al open. In la Montbleuse had ik het wel gehad en ik mocht bij een dame voor haar huis op een bank zitten. En direct kwam de vraag of ik iets kouds wilde drinken. Zo blijf ik wel met mijn eigen water zitten, naar echt koud is te verleidelijk. Gelijk kwam ze met een literfles en die wilde ze in mijn rugzak stoppen. Toen moest ik ingrijpen, want daar zou de rugzak zelf nog voor in opstand zijn gekomen. Ze bleef maar doorratelen en ik maar doen of ik wist waar ze het over had. Totdat er op eens een vraag tussendoor kwam, waarvan ik begreep dat ze wilde weten waar ik vandaan kwam. Daar gaf ik antwoord op, maar ze wilde weten waar ik naar toeging. Fout dus. Ze zei dat ze weer even naar binnen moest, maar kwam al gauw terug met een glas wijn. Weiger dan maar eens. Ze vertelde dat ze 35 jaar geleden in Nederland met een bus was geweest, 6 kinderen had en haar verteld dat ik er ook 6 had. 2 maal 3 heb ik maar niet gezegd anders had ik dat ook weer in het Frans moeten uitleggen en dan had ik er nu nog gezeten.
Maar ik was nog niet van dat kleine guitige vrouwtje af, want ze moest weer naar binnen en kwam weer haast gelijk met een doos met koekjes. De koekjes moest ik meenemen, zelf gebakken, de doos moest hier blijven zei ze. Ze werd nog hulpvaardiger, want wijzend naar haar po vroeg ze of ik niet poepen moest. Ik zei dat wandelaars dat altijd in de ochtend doen, om gewicht te sparen.
Ja die zinnen lukken aardig in het Frans. Toch kwam ze even later met een rol closetpapier naar buiten, voor het geval dat.  Deze spontane ontmoetingen zal ik wel gaan missen. 

Onderweg heb ik langs de weg een dutje in het gras gedaan. Mogelijk van de wijn, maar ik was ook goed moe. Bij een postkantoor/gemeentelijk bijkantoor waar 2 dames werkten wist men direct waar ze naar toe moesten bellen en terwijl ik stond te wachten, kreeg ik koffie  en koekjes aangeboden. Het gebouw waar ik slaap is een soort  opvanghuis voor probleemkinderen uit de regio en wordt ook gebruikt voor onderkomen pelgrims. Op het uiterst kleine kamertje staat een bed een kastje een ijskast, magnetron en een natte cel van 1 vierkante meter. Mijn avondeten staat al in de ijskast, met 1 liter melk en nog meer attracties. 

Morgenvroeg om 5.40 uur kan ik met een busje naar Becanson . Ik stap dan uit halverwege en loop dan naar Becanson. Ik kijk wel of ik de gemiste 18 km nog pak of niet. Daar blijf ik minimaal 3 nachten en kan enkele dagen zonder rugzak lopen.