22 oktober 2014, Ohio Litta - Piacenza

22 oktober 2014, Orio Litta - Piacenza
Er valt vandaag heel wat te vertellen en toch moet ik eerst nog even iets over gisteravond melden.
Rond 18.00 uur besloot ik afscheid te nemen van Marta Baldini. De voordeur stond open dus ik kon zo naar binnen en werd uitgenodigd even met de zoon kennis te maken. Dat binnenkomen ging verder met een Lift die naast de woonkamer uitkwam. Toen ik vertelde dat in het hele dorp geen WIFI was grepen ze onmiddellijk in, werd naar het kantoor beneden van haar man geleid, kreeg de code en kon aan de slag. Verder werd mij verzocht om 20.00 uur mee te komen eten om ook kennis te maken met de andere 2 zonen. De vader en een zoon waren ingenieur, een zoon was architect en de ander was werkzaam bij de Gemeente met een uitstekende baan. Het hele huis hing vol met schilderijen en ik denk dat het beschikbaar stellen van het appartement een speeltje was van Martha. 8.00 ik moest aan het hoofdeind van de tafel. De beste Engels sprekende zoon naast mij en daar tegenover Martha. Je kon aan de hele familie merken dat  Martha de spil van de familie was. De boys waren in alles geïnteresseerd, hebben de site's van onze 3 zonen bewonderd en ook veel vertelt over de belabberde situatie in Italië. Zij waren van mening dat Italië hier nooit uitkomt. De vader was de rustigste aan tafel en dat beviel hem wel. Redelijk koolhydraatarm gegeten en om 22.00 uur kon ik eindelijk even aflikken door een korte wandeling.
Maar aangezien Marta wel van een stevige omarming hield werd ook dat afscheidsritueel nog even keurig afgehandeld. Een heel bijzondere familie. Oh ja, voor het eten werd hardop gebeden en wat ze niet begrepen is dat wij geen biechtstoelen hebben, althans vrijwel niet meer gebruiken. De vraag van mij aan de zonen of ze alle drie hetero waren sloeg wel even in en uiteraard was de toon die deze muziek maakte wel doorslaggevend. 
Vandaag dacht ik een prettige wandeling te krijgen, maar dat viel zwaar tegen. Het pontje over de Po voer niet ivm storm, en zo kon ik niets anders dan de lange route maken. Over de dijk met storm, soms mee soms zwaar tegen. Er kwam maar geen eind aan. Ik kon mij nauwelijks op de dijk houden en was blij dat mijn rugzak ook meewerkte. Toen ik dan eindelijk Piancenza bereikte moest ik nog een hotelletje vinden en ik wilde eigenlijk op bed gaan liggen. De hele stad doorkruist. Deze nu wel gezien, maar gesloopt. Uiteindelijk een toch nog redelijk geprijst hotel gevonden. In een tegenover gelegen supermarkt wat voedsel ingeslagen en de kamer niet meer af geweest. Zoals ik,al eerder schreef, grote steden hoeven voor mij niet op dergelijke wandelingen.
Te onpersoonlijk. Ik prefereer de kleine dorpen waar je lekker kunt kwekken. Morgen weer verder.