27 oktober 2014, Fornovo - Casstellioncio

27 oktober 2014, Fornovo - Castellioncio
Ik kies, gezien de volledige lengte uiteraard voor de kortste route. Er staan in de gids twee mogelijkheden.
En dan gaat het via Respiccio, waarna Sivizzano. Dit gedeelte valt nog mee, maar daarna gaat het weer echt beginnen. Ik passeer van de weg af een riviertje waar een plank is gelegd om overheen te komen en iets verder ligt niets, dus met de nodige voorzichtigheid overgestoken. Het eerste gedeelte gaat vooral over een rustige asfaltweg. En na enige tijd moet ik rechtsaf omhoog en daar komt geen einde aan. Dan moet ik rechts een smal pad in en moet direct aan Fred Gillissen denken die de Francigena medio september beëindigde. Hij zei dat hij de Appenijnen zwaarder vond dan de St.bernhard. Nu heb ik dat anders ervaren, maar ik heb wel vaak aan zijn opmerking gedacht. Wat een rot pad, wat een massa losse stenen en daar middendoor stroomt ook nog een riviertje. Ook geen Serpentines, neen, recht omhoog. Het is zwaar en je moet blijven uitkijken.
Eindelijk boven stonden er enkele banken en vandaar de beloning voor het zware klimwerk.
Prachtige vergezichten, naar alle kanten. Een aardige tijd gerust en wat gegeten. Ik kon ook zien dat de Duitsers voor me hier waren geweest, want op twee kanten kruimels. Ze moeten nog vroeger vertrokken zijn. Ik heb dat hele stuk geen mens gezien en ook niet tijdens de gevaarlijke afdaling. Ik ben alleen, mag niet vallen, camera stuk, IPhone kan ook en ikzelf kan ook een blessure oplopen. Maar kapot, maar heel beneden gekomen. Wat heet beneden, ik stond in een doodlopend dorpje van 10 huizen en dacht van hier uit terug te kunnen. Want de rest van dit deel wil ik vanaf Berceto doen, maar ik kwam niet weg. Minstens een uur op een auto gewacht die niet kwam. Nu moest ik me iets laten invallen. Ik strompelde enigszins naar een van de huizen en belde aan, zei dat ik bij de afdaling een knieblessure had opgelopen en niet verder durfde.
Men wilde mij naar de dokter brengen, maar dat wilde ik uiteraard niet. Ik was al tevreden wanneer ze me op een verkeersweg zouden droppen. En ja  het lukte. Ik werd keurig boven op een drukkere weg afgezet, strompelde nog een beetje uit de auto tot dat mevrouw wegreed en meteen stond er een man in zijn auto te bellen, een oudere heer. Hij was direct bereid mij mee te nemen.
In de auto vertelde hij dat hij door zijn eigen hond was gebeten en daarvoor 15 km. naar een arts moest. Af en toe vloog hij haast uit de vele bochten. Want nu belde hij ook nog achter het stuur en reed met een hand. Gelukkig ging alles goed.
Morgen een deel van Berceta - Pontremoli en nog een stukje terug. Dat zal wel betekenen dat ik er zeker 2 dagen blijf.
Ik zit nu in een klein kroegje en ze hebben verteld dat ze ook koken kunnen. Het menu is door de hele kroeg samengesteld. Ik werd er gek van. Ik ben benieuwd wat het wordt.
Daarna naar het parochiehuis waar een kille sobere kamer op me wacht. Tot morgen!