1 mei 2014 van Saint-Loup-sur Aujon naar Langres

Vroeg begonnen, want het wordt een lange dag. Het ontbijt stond klaar en zuster Justin kwam nog een lunchpakket brengen. Hemels lief afscheid genomen. Buiten kwam ik het jonge, nog niet geringde nonnetje tegen en vroeg haar nog voor een stempel in mijn Rome paspoort. Zij liep naar moeder overste en kwam terug met het gestempelde boekje. Wat een bijzonder aardige mensen.
De weg is redelijk vlak, het weer goed en de dorpjes lijken erg op elkaar. Veelal heel stil.
Ik heb 1 uur gelopen zonder dat auto, fietser, etc. voorbij kwam. In Vauxbons kom ik weer leven tegen. Verder wandelend in het tweede uur langs de weg pauze gemaakt, want de rugzak moet even van mijn schouders af. Het gaat verder over de geasfalteerde weg naar Mardor en St., cierque. De omgeving is prachtig, met overwegend veel geel en wordt ook iets meer heuvelachtig.
Dan volgt er een lange bijzonder steile weg richting Brevoire en dan staat in het boekje dat je de Kathedraal van Langres kunt zien, maar dat klopt niet. Inmiddels heb ik al ergens onder een schuur een tijdje geschuild voor de regen en bovengekomen begint het weer. Nu moet ik mijn rugzak van een hoes gaan voorzien en verder is er maar een doel, verder wandelen. Als dan eindelijk de Kathedraal zichtbaar wordt is  het nog 2 uur voordat ik deze bereik. Eerst even uitrusten in de kerk en dan op zoek baar de pastoor. Die blijkt pas om 6 uur te verschijnen. Ik werd uitgenodigd door een zwaar overspannen senior om met hem een pilsje te drinken en in zijn huis met 20 kamers, een rommeltje van jewelste, werd ik op alle manieren geholpen, ook door zijn vrouw die met de nieuwste IPad bezig was. Hij had 5 uitwonende kinderen en 12 kleinkinderen en die kamers had hij grotendeels nodig als iedereen kwam. Gedurende mijn aanwezigheid is hij de hele tijd bezig geweest de open haard aan te krijgen. Zijn vrouw maakte mij ondertussen duidelijk dat hij zwaar overspannen was. Ook had zij al met de pastoor gemaild dat hij een klant had. Tot slot werd ik meegenomen naar de bovenste verdieping waar ik een mooi uitzicht zou hebben op de Kathedraal wat tegenviel. Maar de bovenste verdieping viel niet tegen. Alle soorten van biljarts, alle soorten van kickers, trekkasten, dartspellen en alle spellen die je je maar denken kunt had hij daar in verschillende kamers staan. Je zou kunnen denken dat is zijn handel geweest, maar niets daarvan, hij maakte apparaten om garagedeuren op afstand te kunnen openen. Natuurlijk had ik al eerder vele foto's van de kinderen en hun bruiloften mogen zien. Boven haalde hij een groen laken van een van de bijzondere biljarten af en werd ik uitgenodigd om een spel met hem te spelen. Op eens moet hij iets gehoord hebben, een raam ging open van de vierde verdieping en hij was in gesprek met de pastoor. Ik moest toch nog even boven blijven en toen kwam hij met het fototoestel om mij daar op te zetten met de queu in mijn hand. Beneden gekomen nam de pastoor mij nee naar mijn kamer in de pastorie, maar dat bleek niet alleen mijn kamer te zijn maar ook van een wandelende Italiaan en nu heb ik niets tegen  
Italianen, maar wel op mijn kamer. Die leeftijd heb ik echt gehad, dus weer gedag gezegd tegen de pastoor en helaas een veel duurder hotel moeten nemen. Ik had nog terug gekund naar de bijzonder vriendelijke overspannen buurman, maar dan was ik het nu ook geweest en dan had hij nu nog niet de open haard aan gehad.
Een bijzondere ervaring. Langres zelf is mij tegengevallen en bovendien al het andere van  deze dag kan niet de belevenissen met Benedict, want zo heette hij, overtreffen.