7 november 2014, Florence

7 november, 2014, Florence

Ik zat in de wachtkamer van treinstation Lucca te wachteb op de trein naar Florence en dat duurde erg lang. Een nerveuze jonge dame naast mij  liep iedere paar minuten naar het perron om te kijken of de timetable verbeteringen aangaf en dan kwam ze weer terug en sprak met haar linker buurman. Het zag er nogal amicaal uit, maar ook weer een beetje afstandelijk. Zij was van dat type slim en snel. De man naast haar nog slimmer en minder snel en rustig. Ik was er al achter gekomen dat zij universiteitsstudente was. Ze sprak goed Engels, las zelfs af en toe in een Engels boek, maar vloog dan weer op om te zien of de trein er nog niet aankwam. Om haar humor te testen had ik al de opmerking gemaakt dat je sneller in Florence te voet vanuit Nederland bent dan met de trein van Lucca naar Florence. Ze lachte en beaamde zelfs en de bekende naast haar grijnsde mee. Bovendien er zat nogal wat informatie in die opmerking van mij en daar kwam weer nieuwe stof tot praten uit voort. En de man naast haar deed alsof hij niet luisterde, maar deed dit echt wel. Ik vond dat het nu wel kon en veroorloofde mij de vraag aan haar of de man naast haar haar leraar was en laat dat nu kloppen. De sfeer verbeterde. Maar ze begon steeds meer heen en weer te lopen. Ik kwam er nog achter dat ze Italiaans studeerde en dat ze 27 was, waarop ik het niet kon laten te zeggen dat ik een kleindochter heb die 23 is en in een soortgelijke richting in de Nederlandse taal recent cum laude geslaagd is. Ze werd wat stiller en bleef maar heen en weer lopen tussen de volle wachtkamer en het perron. Tegenover mij zat een vriendelijk ogend oudere dame, jonger dan ik en kon haar ei niet kwijt, wilde ook wel praten, maar links van haar zat een jong paartje  de tijd prettig te vullen en rechts een zeer oude heer, die mogelijk zijn hoorapparaat was vergeten. Dus probeerde ze het ook af en toe met mijn buurvrouw maar de afstand om dat goed te kunnen was daar iets te groot voor. Je zit met z'n allen in hetzelfde schuitje en ieder probeert de tijd zo prettig mogelijk te vullen. Ze zag er keurig uit en ook lief. Mooi hoedje op en mooie glimmende schoenen, maar dat hebben alle Italianen. Die schoenen dus. Maar ze had ook een mooi strikje in de veters gemaakt. Nu had ik mijn uitschuifbare Leeky wandelstok bij me en die gebruik je om bij dalend of klimmend wandelen in verschillende hoogte te gebruiken, maar ik gebruik de bovenkant, waar de lus zit, ook ok bv. om kersentakken uit tuinen stiekem naar me toe te trekken. En ik keek nog steeds naar die mooie strik. Nu wilde ik ook wel eens haar humorgrens testen. Ze zag wel dat ik de stok een flink stuk langer maakte, keek niet meer toen ik er mee naar  de grond ging, maar voelde op eens dat haar mooie lusje werd losgetrokken. En dat was het moment waar ik op had gewacht en ze reageerde zoals ik een beetje had ingeschat. Even wilde ze boos worden, vroeg wat aan de studente of dat Engelse humor was en die merkte op dat het Nederlandse was en de lieve lach verscheen. Een vrouw om voor op de knieën te gaan en dat ik dan ook, om haar veter weer vast te maken. 
De treinvertraging had voor mij nog iets langer mogen duren. 
Van Florence heb ik verder genoten. Zie de foto's. 
Even nog kort: De Kathedraal was tot 13.00 uur dicht, maar via een zij ingang met een groep betalende mee naar binnen geslopen. Mooie kerk, maar mooier van buiten. Piazza Singora, bijzonder met heel veel seniori en singora in marmer en voor mij was het mooiste Ponte Vechio met de rivier de Arna.
Florence mooier dan Rome? Anders mooi. Mooier ken  ik eigenlijk niet.
Jullie vernemen nog iets van mij uit Pisa, een nieuw hoogtepunt.